Poema: Silencio
Autora: Smaragdi Mitropoulou
Σιωπη
I.
Της σιωπής μου οι ώρες κραυγάζουν λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν
κι αλήθειες που κλείστηκαν σ’ έναν καθρέφτη.
Της σιωπής μου οι ώρες κραυγάζουν για όλα αυτά που δεν έζησα και γι’ αυτά που φυλάκισα
στης καρδιάς μια γωνίτσα κρυφή.
Της σιωπής μου οι ώρες κραυγάζουν
για ένα όνειρο που έσβησε
για τη βροχή που τα μέσα μου μούσκεψε
για το δάκρυ που μετέωρο απέμεινε
στων ματιών μου την άκρη.
Της σιωπής μου οι ώρες κραυγάζουν
άραγε ακούει κανείς;
II.
Ταξιδεύουν καημοί στο πέπλο επάνω το υγρό το γαλάζιο.
Όνειρα χαμένα περπατάνε στις γραμμές κάποιου τρένου.
Έπιασε φουρτούνα.
Θ’ αράξεις, ψυχή μου, σε λιμάνι απάγκιο;
Έπεσε ομίχλη.
Τα “σ’ αγαπώ” που μείναν μέσα μας κρυμμένα
θα’ βρουν το δρόμο;
Σιωπή παρηγοριά μου κι ερωμένη μου σαν ποιος θεός θαλασσινός σε μάγεψε;
Σιωπή μου μεγάλη κι απέραντη σε ποιο σταθμό κατέβηκες και πας;
Διάβηκε ο χρόνος μέσιανε η νύχτα μα είμαι εδώ να καρτερώ σε αγέρα και σε θάλασσ σε γη, σε ουρανό.
Silencio
I.
las horas de mi silencio gritan
palabras nunca dichas
verdades encerradas en el reflejo
las horas de mi silencio gritan
lo no vivido
lo que aprisioné en el corazón
las horas de mi silencio gritan
por el sueño desvanecido
por la lluvia empapando mis entrañas
por la lágrima que olvidó el meteoro en
el ángulo de mi ojo
las horas de mi silencio gritan
¿alguien escucha?
II.
viaja la miseria en el velo sobre la humedad azul
los sueños perdidos deambulan en las vías de un tren
la tormenta arrecia
¿deseas aterrizar en un puerto, alma mía?
la niebla crece
¿encontrará el camino un “te amo” fugitivo?
mi silencio es infinito
¿en qué estación te fuiste?
ha pasado el tiempo en medio de la noche
remaré en la vejez y en el mar
por la tierra y por el cielo