Poema: Expectativa
Autora: Smaragdi Mitropoulou
Προσμονη
Τα παλιά αρχοντικά
μόνα κι έρημα δίπλα στο λιμάνι
πόσες στιγμές αναπολούν και κλαίνε.
Βουρκώνουνε οι μαραμένες βουκαμβίλιες στην αυλή τους
κι αυτά τα φαγωμένα απ’ την αλμύρα παραθύρια δάκρυα στάζουν.
Ποιος είπε πως τα άψυχα ψυχή δεν έχουν;
Αν είχαν στόμα, τόσα θα ’χαν να μας πουν.
Ιστορίες που πάγωσαν μέσα στο χρόνο
αγάπες κι όνειρα που λησμονήθηκαν.
Απόψε η θάλασσα γαλήνεψε,
γέμισε ο ουρανός χιλιάδες χρώματα,
σκούρο μπλε ντύθηκε και μύρισε αλμύρα η μοναξιά.
Μέσα στην απεραντοσύνη της σιωπής
σαν να ‘τριξε κλειδί στη σκουριασμένη πόρτα…
αλήθεια να’ ναι άραγε ή μια ακόμα πλάνη;
Expectativa
las vetustas y desiertas casonas junto al puerto
¿cuántos momentos recuerdan y lloran?
las marchitas bugambilias hierven
a fuego lento en el jardín
las ventanas carcomidas lagrimean por la sal
¿qué saben del alma de los objetos?
¡si tuvieran boca, nos dirían tanto!
historias congeladas en el tiempo
amores y sueños olvidados
esta noche, el mar se calmó
el cielo llenó de colores su vestido azul turquí
la soledad huele a sal
en la inmensidad del silencio
escucho una llave
entre la oxidada cerradura